Mijn eerste ERM (Willemien A)

De zon scheen aan een strakblauwe hemel en brandde er goed op los.

Vrijdags met z’n allen verzameld bij de vereniging om vanaf daar te vertrekken in een busje en camper richting Leeuwarden. Allemaal stralende gezichten, wat hadden we er zin in!

Bij roeivereniging de Wetterwille aangekomen, maakten we al peentjes zwetend samen de boot klaar voor de marathon. Iedereen droeg zijn zweetdrupje bij.

De dames hadden de dag van tevoren een heerlijke maaltijd bereid wat we gezamenlijk verorberden voordat de marathon van start ging. Nadat de buikjes gevuld waren, samen de boot in het water gelegd en mocht ik oproeien naar de start. Wat een mooie route was dat! Ik dacht: volgens mij is deze marathon prima te doen. Maar dat tempo ging natuurlijk tijdens de start flink omhoog.

Nadat het startschot was gegeven en wij onze roeiers uitzwaaiden, liepen we naar onze busjes om naar de eerste locatie te rijden. Daar aangekomen werden de pikhaken gepakt en liepen we naar de eerste wisselplek.

Geweldig om te zien hoe je als team samenwerkt, elkaar aanmoedigt en elkaar

helpt waar nodig. Snel de roeiers en stuur uit de boot helpen, de nieuwe roeiers en stuur er weer in en hoppa!

Daar gaan ze… “Zet ‘m op!” En zo ging het van locatie naar locatie.

Ik had één stuur etappe in het donker…het is ’s nachts echt heel donker, mensen, echt waar! Je ziet de dingen die je moet zien pas later als je ze graag had willen zien. Dit maakt het dat ik erg blij was met de schijnwerper op de boot om zo toch af en toe wat bij te kunnen schijnen.

Maar goed ook, anders hadden we wel een paar keer in de ‘in het water hangende bomen’ gevaren haha.

Ik had van tevoren getraind, maar dit stond achteraf niet in verhouding met wat er van je lichaam en geest gevraagd wordt. Daar kwam ik tijdens mijn eerste etappe wel achter.

“Het was maar 5 km”, dacht ik toen ik begon…maar dit waren de langste 5 km van mijn leven haha.

In de brandende zon proberen met zoveel mogelijk kracht te roeien. Ik was na zo’n 30 slagen al ongeveer gesloopt. Gelukkig had ik 2 hele fijne mensen in de boot die me er doorheen loodsten en aanmoedigden. Toppertjes!

Mijn langste etappe zou 8 km zijn, maar helaas kon ik deze niet helemaal uitroeien wegens lichamelijke pijntjes die ik niet meer kon en mocht negeren. Super jammer en frustrerend, je voelt je dan toch een beetje een opgever. Maar soms moet je luisteren naar je lichaam. Op het water van plek gewisseld met de stuur en zo konden we de etappe toch uitroeien.

Na alle stempels opgehaald te hebben roeiden teamgenoten na 21 uur en 43 minuten door de finish.

JOEPIE!!!! We hebben het gehaald!!

Met een heel gelukkig gevoel en ontzettend trots op alle teamgenoten en 3 geweldige chauffeurs die zorgden dat we van plek naar plek werden gereden, was het tijd voor een heerlijke goudgele rakker!

Ik kon even geen water of energiedrankjes meer zien haha.

Wat is dit een geweldige marathon en belevenis! Echt een aanrader! Tot volgend jaar!

Willemien A