Mijn eerste ERM (Herman D)

Het duurt even maar dan zit ik daar toch maar. Op boeg, in de Nordhorn in een donkere Friese sloot. Ruim na elven 's avonds. De voeten vast, riemen in de handschoen.
Het instappen ging goed. Maar dat zegt nu niks. Dit team zet een oude koe nog veilig in een boot. Mijn eerste etappe in de elf- steden-tocht marathon estafette begint in enkele seconden. Nu pas dringt echt tot me door, waar ik me voor heb opgegeven. Ik moet kilometers roeien! Nu!
De organisatie van ploegen en etappes, de chauffeurs, de auto’s de catering. Het prepareren van de boot het te water laten. Daarbij kon ik gewoon een beetje meekijken. Maar nu komt het echte

werk.
De eerste ploegen gaan heel goed. Ze zijn al meerdere positie naar voren opgeschoven.
Nu start de enige echte beginner. Dé zwakke plek van het team. Een team, met naam te verliezen.
Ik concentreer me. Maar weet even niet goed waarop. Nog nooit heb ik een dergelijke afstand geroeid zonder de gebruikelijke "time outs". Mijn zelfvertrouwen is nu héél vluchtig. Het mag dan geen wedstrijd zijn, het eergevoel is hier anders wel om te snijden. Ik zal moeten presteren. Maar ik zal zeker ook een beetje moeten "doseren". Voor mij is tien slagen volle kracht immers al een ware uitdaging.

Na een paar honderd meter weet ik het al. Dat gaat nooit lukken. Ik ben ook veel te warm gekleed. Het avondbriesje was koel. Maar nu zijn lange mouwen en pijpen volkomen misplaatst. Daar is nu alleen helemaal niks meer aan te doen. Elke slag moet nu raak zijn. Voor andere dingen is pas weer tijd als de stuurvrouw die verlossende woorden roept. Zelfs kriebel aan de neus moet voor lief worden genomen.
Mijn temperatuur is ongemakkelijk hoog. Hijgen gaat moeizaam. Ik zit ook te krom? Lastige combinatie: roeien en ademhalen. De grens van mijn uithoudingsvermogen is al bereikt.
Het gaat niet goed. We schommelen. Ik volg niet. De slag zegt ook wat. Moppert over doldruk. Dan hoor ik de stuur weer. Dat het gelijk moet. En dat ik niet moet diepen. Dat kost te veel kracht. Daar straf je jezelf mee en het helpt niet. Ik moet op de benen. Trap…. trap…. Stuur laat het hier even bij. De wijsheid daarvan vervult me met respect. Had ik niet eerst even kunnen leren roeien?
Ik richt me nu toch echt helemaal op de benen. Probeer ook niet te knijpen. Sneller weg te zetten. Watervrij te blijven. “Boeg! Eerder draaien… Sterk zitten!" De slag kan zich ook niet meer bedwingen: "kom op man, harder trappen, op de benen, trap!" Oei weer die dol.
We halen twee keer een boot. Maar niemand lijkt er blij van. Zelf had ik er ook meer van verwacht. Ik word niet minder moe. Ik krijg zelfs last van het vooruitzicht dat het inhalen toch niet lukt. De lampje blijven maar in de buurt. Het lijkt maar of ze terugkomen? Oh nee, we moeten nu voor blijven.

We hebben het einde van de etappe naar Bartlehiem gehaald. Anders had ik het nu nog wel geweten. Waar en hoe we werden afgelost is me nu een raadsel. Ik zal in het donker de bus gevonden hebben door achter de anderen aan te schuifelen. De chauffeur kan ik me herinneren. Hij moest haasten naar de volgende wissel, maar hij wacht… tot ik klaar ben met omkleden. Dan snel in de bus en rijden. Dropje? Hij houdt de zak mijn kant op terwijl hij door de donkere voorruit blijft turen. Er staan mij nu nóg drie van zulke tochten te wachten. In lichte paniek zoek ik naar een ontsnapping. In de loop van de nacht raak ik langzaam weer geboeid door de vrolijke drukte van dit rondreizende circus

Mijn laatste etappe roei ik in de finishende ploeg. Ik hoop niet dat er iemand is, die nu met spijt op die keuze terugziet. We worden door minstens twee boten ingehaald.
Ik geef alles in mijn eindsprint. De finish blijkt helaas nog honderden meter verder weg. Dat verkeerd-om zitten hè?. Een poging om bij de echte finish nog enige glans te tonen zit er nu absoluut niet meer in. Ik hoop niet dat iemand op het idee komt hier een foto van te maken.
“Laat lopen!”. O, nog nooit klonken deze woorden zo mooi.

Hoe heb ik me toch kunnen laten overreden om hieraan mee te doen? Ik kan nu ook niet goed uitleggen waarom ik volgend jaar graag wéér mee wil doen. Eerlijk, het aantal overgehouden consumptiebonnen speelt daarbij maar een kleine rol. Echt doorslaggevend is dat ik me in geen tijden zo goed voelde als in de dagen na deze Erm ervaring!
We blijken het overigens ook nog best goed te hebben gedaan. Zeker gezien de "omstandigheden".

Herman