* * * HOE HET BEGON * * *

(met dank aan het foto-archief van Tineke: Ilse wint NORB op 12 juni 2005)

Nu ongeveer dertien jaar geleden verscheen Ilse in mijn gezichtsveld. Ik zag een stralend blij klein meisje dat samen met haar moeder op de roeivereniging Salland verscheen. Zij wilde buiten de andere sporten die ze al deed ook nog graag roeien leren. Deze sport kon er nog net tussen gepast worden. Zij vertelde dat ze ook op hockey zat en aan atletiek deed. Ook muzieklessen moesten worden gevolgd. Al met al had dit kleine meisje een erg vol programma.
Omdat ik de erg jonge kinderen de grondbeginselen van het roeien mocht bijbrengen kwam ze in de woensdagmiddaggroep waarvan ik een van de begeleiders was. Aanvankelijk kwam ze samen met

haar moeder die soms kleine Femke gewapend met zwembandjes ook nog mee nam.
Op 10-jarige leeftijd kwam Ilse vaak al met de trein. In Dalen werd ingestapt en in Gramsbergen kwam ze eruit waarna ze naar de roeivereniging liep (zo’n halve kilometer). Bij aankomst moest dan direct met moeder worden gebeld dat alles goed was gegaan. Zij dacht hier meestal goed aan en anders herinnerden wij haar daar wel aan. Nooit zal ik de dag vergeten dat er niet was gebeld. Halverwege het roeien zagen wij haar moeder met gezwinde snelheid aan komen rijden, stoppen en met een opgewonden rood hoofd een extreem boze reprimande richting Ilse produceren. Ilse was blij dat ze aan de overkant van het kanaal roeide en bood schuldbewust haar excuses aan. De boosheid werd niet richting ons geventileerd wat naar mijn idee toch ook wel terecht zou zijn geweest.
Het roeien ging haar vanaf het begin goed af. Het enthousiasme voor de roeisport werd dusdanig dat geleidelijk de andere sporten werden verlaten. Er werd in een C4 een dubbel 2 en in een skiff geroeid. In de 4 zette ik haar graag op slag omdat de rest zich dan aan haar kon aanpassen en optrekken zodat ook zij goede vorderingen konden maken. Het afwisselend in verschillende boottypes roeien had verschillende redenen. Het hing mede af van het aantal kinderen dat aanwezig was, het aantal begeleiders en de weersomstandigheden. Ilse toonde zich in de groep altijd zeer sociaal en zeurde nooit over de boot waarin zij kwam te roeien alhoewel zij uiteraard ook duidelijke voorkeuren had. Het voordeel voor haar was hierdoor wel dat zij altijd als een van de eersten op het water was terwijl de rest nog moest beslissen waarin geroeid moest worden.
Ruim twee jaar heb ik haar mogen begeleiden wat door haar instelling, humeur en inzet altijd een feest is geweest. Het ontwikkelen van roeitalent was nooit mijn drijfveer om begeleiding te geven. Ik genoot er vooral van om kinderen spelenderwijs te laten genieten van de roeisport. Ze moesten het leuk vinden en achteraf terug kunnen kijken op een leuke woensdagmiddag.
Dat bij Ilse boven het gezellige ook het geweldige roeitalent aanwezig was gaf wel een extra kick. Zelf heeft zij de eerste jaren van het roeien wat spelevaren genoemd maar ik zag in die jaren iemand die met heel veel energie er het maximale probeerde uit te halen. Graag probeerde ze toen al uit hoe snel bepaalde afstanden konden worden afgelegd. Ik moest de tijden bijhouden. Apetrots was ze als er weer de nodige seconden waren afgesnoept van de 200 en 500 meter tijden. Tijden beneden de minuut op de 200 meter werden bereikt. Spelevaren kon ik haar roeien toen bepaald niet noemen. Ik heb, behalve haar zusjes, geen andere beginners gehad met een dusdanige inzet.
Buiten het fanatieke roeien genoot ze ook van het op het water bezig zijn. Als ze ontspannen aan het peddelen was, zag ze alle mooie bloempjes aan de kant, alle vogels en alle bramen die ze eventueel kon plukken. Veel vragen werden dan gesteld over de bezienswaardigheden op en rond het water. De minste roeiprestaties waren er als haar moeder ook eens een keer mee fietste. Ook zij was bloedfanatiek en wilde dat Ilse flink haar best deed. Vrij snel had moeder door dat de combinatie van mij en haar bij de begeleiding van Ilse geen succes was en hield ze zich dus afzijdig.
Met mijn technische begaafdheden heb ik haar op een bepaald niveau kunnen krijgen waarna zij aan wedstijden kon gaan mee doen. Dit was al vrij snel succesvol waardoor ook veel anderen haar talent zagen. Nooit zal ik het moment vergeten dat, terwijl ik op vakantie in Italië zat, ik gebeld werd door Ilse dat ze kampioen geworden was. Ik geloof dat ze toen net 12 jaar was. Daarna heeft ze nog een keer gevraagd of ik haar ook nog verder wilde begeleiden (waarschijnlijk uit fatsoen) waarop ik haar gezegd heb dat ik daar de kennis niet voor had en haar heel graag overdeed aan echte goede coaches wat toen ook gebeurde. Hierna kwam de verdere progressie ook goed op gang.
Haar belevenissen ben ik blijven volgen en ik hoorde van haar moeder die inmiddels met de volgende Paulissen kwam om te roeien, hoe goed alles ging. Zowel op school als in de boot. De kampioenschappen volgden elkaar op en het Gymnasium werd in recordsnelheid afgelegd. Het eindexamen was in haar optiek niet optimaal want op een vak (ik geloof natuurkunde) was het cijfer in haar ogen niet hoog genoeg en wilde ze een herexamen doen om het gemiddelde cijfer nog hoger te krijgen. Iets wat ook lukte.
Inmiddels waren haar roeiprestaties dusdanig bekend geworden dat uitnodigingen uit Amerika binnenkwamen om daar enige tijd te komen studeren (sporten) op een volledige beurs. Haar moeder vertelde dit vol trots. Toen wij dit enkele dagen later aan haar toenmalige coach vertelden en haar roeiprestaties geweldig prezen temperde zij ons enthousiasme enigszins door wat twijfel te uiten. Zij wist nog te weinig over een Amerika-gang en ondanks haar goede roeiprestaties zag ze nog wel toekomstige problemen bij het senioren roeien. Ze was te licht om zwaar te roeien en wat te zwaar om licht te roeien. Ook haar lichaamsbouw zou niet optimaal zijn voor een toproeister.
De verdere geschiedenis heeft bewezen dat zulke twijfels niet terecht waren, en een glanzende roeicarrière volgde.
Amerika was een leerzaam maar lichamelijk zeer intensief jaar waaruit ze met een sporthart terug kwam. Haar hart was erg groot geworden en klopte met een frequentie van 35 slagen per minuut. Er werd mij toen verteld dat ze ging aftrainen van het roeien en wat ging coachen bij Nereus. De medicijnenstudie zou voorlopig prioriteit hebben De roeistop is volgens mij maar erg kort geweest waarna toch alles weer werd opgepakt. Haar verdere roeigeschiedenis is bekend.

Ilse,
ik heb altijd genoten van je roei-enthousiasme, was blij met al je prestaties en het gemis aan je aanwezigheid werd later goed gecompenseerd door je zusjes Bente en Femke. In hen zag ik veel van je terug. Bente had misschien een wat betere basistechniek maar een iets mindere wedstrijdinstelling en Femke gaat jou erg goed achterna.
Ik hoop nog altijd op een toekomstige OS met drie Paulisjes aan boord.

Gerard