Roeien was voor Wil een levensbehoefte: ze deed het al vanaf haar 18e.
Ze was onze roei-allrounder: ze kon zelfs voelen wie te hard of te zacht trapte of een voet meer aanzette.
Ze kon zo mooi vertellen over dat meisjes vroeger niet aan wedstrijdroeien konden doen maar alleen mochten schoonroeien.
Omdat ze daardoor zo goed technisch had leren roeien, kon ze heel goed coachen, met speciale kreten, zoals het "schepje suiker".....
We hebben veel van haar geleerd.
In de vereniging was ze daarnaast actief in de examencommissie en een periode als secretaris in het bestuur.
Toen Cas was overleden had ze geen skiffmaatje meer; ze wilde niet in haar eentje gaan skiffen en zo kwam ze bij ons in de maandaggroep roeien, zo mogelijk in haar Marjoleintje.
Ze had het coachen er dan wel aan gegeven, maar als je het vroeg kreeg je aanwijzingen hoe het beter kon; ze zou je echter nooit ongevraagd advies geven.
Ze was innemend, vriendelijk en bescheiden.
Dat roeien in de maandaggroep heeft ze nog heel lang gedaan, terwijl het skiffen door krachtsverlies steeds minder ging. Marjoleintje bleef steeds langer in de stelling liggen.
Nu is Marjoleintje verkocht en wij moeten verder zonder Wil.
Door de vele mooie herinneringen zullen we het nog vaak over haar hebben....

GERA, ze had zo gehoopt om beter te worden. Maar nu hebben we toch afscheid van haar moeten nemen. Alles heeft ze gegeven om te genezen maar het mocht haar niet baten.

Alles geven: helemaal Gera!

Gerard en zij, ze waren er, iedere woensdagmiddag, veertien jaar lang, om de jongste schooljeugd in te wijden in de roeigeheimen, met als motto: ‘goede sfeer is het belangrijkste, dan komt het leren vanzelf’. Die goede sfeer was er ook ieder jaar bij de roeikampen van de jeugd waar zij een van de dragende krachten was. De jeugd, daar ging ze voor! Daar lag haar hart en dat was wederkerig wat wel bleek uit de warme band die lang met de hele jeugdgroep bleef bestaan (zie ook : Salland zet Gera en Gerard in het zonnetje).

Een creatief en coöperatief Salland-lid: zo hebben we haar gekend. Niets was Gera te veel: sturen, schuren, schilderen of in de kantine staan. Dat alles deed ze met hetzelfde enthousiasme waarmee ze ook de eerste Salland-acht die aan de Head meedeed op de loods heeft ontworpen en uitgevoerd. Een mooie blijvende herinnering aan haar (zie de foto van de onthulling).

Wij, van roeivereniging Salland, wensen Gerard, de kinderen en kleinkinderen heel veel sterkte bij het leren omgaan met de grote lege plek.