Mijn eerste ERM (Maarten W)

De ERM 2017 was voor mij de eerste keer en een bijzondere belevenis. De trainingen, de voorbereidingen op de tocht, het doorspreken van de tactiek en het wisselen, er komt veel op je af als je nog nooit hebt meegedaan. De meer ervaren roeiers en chauffeurs zorgen gelukkig voor een solide basis waarop de debutanten hun ervaring kunnen opbouwen.

Tot aan de start verloopt alles nog in een relatief ontspannen sfeer. Maar eenmaal te water, stijgt de spanning en is iedereen gebrand op een goede start en een mooie tocht. Met Niels en Jan mocht ik op slag de eerste etappe varen. Die ging heel goed, mooie snelheid en een tempo rond de 25, 26. In Bartlehiem de wissel en daarna snel bijtanken en warm aankleden. Het koelt 's avonds toch behoorlijk af.

Dan wordt het ritme van de ERM je pas duidelijk: roeien of sturen, de bus in, eten en drinken, even de ogen dicht en dan

al weer helpen bij een wissel of de volgende etappe. En dit draait bijna 24 uur door. 

De nachtelijke stuur-etappe naar Sneek was spannend en mooi tegelijk. Net twee weken het stuurdiploma en dan al zo'n taak! Gelukkig was er nog genoeg licht om de contouren van het landschap te onderscheiden. Onder een heldere sterrenhemel is roeien / sturen een bijna serene ervaring. Toen we in Sneek aankwamen was het inmiddels zo donker, dat je de bruggen en onderdoorgangen nauwelijks meer kon zien. Gelukkig hielp de schijnwerper op de boeg af en toe om goed aan te komen varen. Maar dat is geen garantie op succes, dat ervoeren we bij de laatste brug voor de koerswijziging naar BB. We kwamen veel te hard aan, en konden de bocht niet meer halen onder de smalle brug zodat we vast kwamen te zitten tussen de dukdalf en de kade. Nog een boot achter ons en daar lig je dan. Rustig blijven, goed kijken waar je ruimte hebt en alles in een rustig tempo uitvoeren is dan het devies. Iets terug en vervolgens de gracht op richting centrum en RV De Geeuw.

De zonsopgang in Woudsend was bijzonder mooi. De dorpjes zijn nog zo rustig en daar rijden dan van die busjes / campers met roeiers en stuurlieden doorheen, ook dat is heel leuk om mee te maken.

De vermoeidheid neemt natuurlijk toe en de warmte was een factor die het extra zwaar maakte. Na de etappe Hindeloopen - Workum kon ik mijn handen helaas niet meer gebruiken om te roeien. Gelukkig had Jan nog genoeg over om mijn plaats in te nemen in etappe 25.

En dan naar de finish om de laatste roeiploeg te verwelkomen en de boot te prepareren voor de terugreis. Trots is wel het begrip wat mijn gevoel op dat moment het beste omschrijft. Trots op de ploeg, de chauffeurs, de ondersteuning onderweg en op Salland als club. We hebben het prima gedaan!

Maarten W